آکادمی و موسسه علمی پژوهشی ابن سینا

گام اول: حفظ آرامش

ابتدا باید با احساسات خودتان برخورد کنید. گرچه چنین اتفاقی هرگز آسان نیست، اما ریجک شدن در اوایل فعالیت های شما سخت است. بهتر است که احساسات خود را شناسایی و از بهترین راه حل های خود برای مقابله با آن استفاده کنید: با نوشیدن چای یا قهوه مورد علاقه تان آرامش بیابید، با دوستان یا خانواده خود سرگرم شوید، ورزش کنید یا با بچه های خود مشغول شوید. بعد از رسیدن به آرامش، حال شما آماده ارزیابی منطقی دلیل ریجکت مقاله تان هستید. امیدواریم با گذر زمان، گام اول به صورت خودکار شناسایی شود و شما به سرعت تعادل خود را باز یابید.

گام دوم: نامه ریجکت را بخوانید

نامه ریجکت با دقت باید خوانده شود. هرگز نباید به سرعت و ترجیحاً فقط پرسش های کلیدی (ریجکت) را بخوانید. شگفت انگیز است که چقدر نویسندگان سوالاتی را که در نامه ریجکت به صورت صریح پاسخ داده شده است را از دیگران می پرسند. همکاری می تواند به نویسنده کمک کند که نامه ریجکتی گیج کننده بوده و کمکی نکند. با افزایش تعداد مقالات ارسال شده به ژورنال ها، با وجود افزایش نمایی تعداد ژورنال های آنلاین و چاپی، بیشتر مقالات "داخلی" بدون بازبینی برگردانده می شوند. در این صورت، یک یا چند ویراستار مقاله را بررسی کرده و تعیین می کنند که آنچه برای مخاطبین ژورنال نشر می شود، برای جمعیت خوانندگان ژورنال مناسب است یا نه؛ و تعادل آن با مقالات دیگری که قبلاً پذیرفتن است مقایسه می گردد.

مقالاتی که مرحله اول ارزیابی را با موفقیت پشت سر می‌گذارند، برای بررسی داوران به آنان ارسال می‌شوند. مقالاتی که پس از مرحله بررسی رد می شوند، معمولاً با نظرات جزئی در مورد نقاط قوت و ضعف مقاله، با توجه به دیدگاه بازبینان، همراه هستند. ویراستاران می‌توانند نظرات خلاصه اضافی را که در مورد ارتباط مقاله با مخاطبین ژورنال، اعتبار و صحت یافته‌های مطالعاتی و اهمیت آن در دراز مدت برای پیشرفت رشته پژوهشی، اضافه کنند. این اطلاعات معمولاً بسیار ارزشمند بوده و می‌تواند به بهبود مقاله یا برنامه‌ریزی برای پروژه‌های آینده کمک شایانی کند. قبل از درخواست گرفتن نظرات اضافی از ویراستاران ژورنال، بهتر است این نظرات را به طور کامل مطالعه و بررسی کنید.

در نهایت، فرایند بازبینی داوران نقص‌هایی دارد. ویراستاران سعی می‌کنند به عدالت برسند و بازبینانی را که نظرات نامناسب یا سخت ارائه می‌دهند را از میان بردارند. مطالعات بسیاری، اغلب متمرکز بر پژوهش‌های پزشکی، مشکلات مختلفی را در سیستم بازبینی داوران مشخص کرده‌اند؛ با این حال، به نظر می‌رسد که این سیستم در حال حاضر بهترین گزینه موجود است.

پایان بخش اول