آکادمی و موسسه علمی پژوهشی ابن سینا

نتیجه حاصل از انجام پایان نامه هنر حاضر

امروزه پوسترسازی در روند تکاملی اش به نقطه ی اوج خود رسیده است. استفاده از پوستر در تبلیغ فیلم های سینمایی به صورت چاپ در نشریات متعدد و یا با تبلیغات خیابانی در مقیاس وسیعی صورت می گیرد. این امر تاثیر بسزایی در نحوه ی دید مخاطبان سینما و بالا بردن کیفیت ارزیابی بصری مردم و ترغیب آنان به تماشای فیلم دارد. 
با توجه به نقش موثر پوستر در معرفی فیلم، توجه به برخی اصول در کار پوسترسازی اهمیت فراوانی دارد.پوستر بایستی مستقیما در ارتباط با موضوع فیلم قرار بگیرد. گرافیستی که برای فیلم پوستر می سازد، باید سینما را چه از نظر تکنیکی و چه از لحاظ کاربردی بشناسد. او باید مشخصات فیلم، پیام و نحوه ی تاثیرگذاری آن را بر تماشاگر بداند. با فرهنگ و علایق مردم، ذوق و سلیقه ی آنان و سوابق هنری کشورش آشنا باشد و ضمن این که به اثر خود به عنوان یک کار هنری نگاه می کند، وظیفه ی اصلی پوستر را که معرفی و تبلیغ فیلم در جامعه است از یاد نبرد. زبان پوستر باید توام با اختصار و ایجاز باشد و همه چیز به سادگی در جای خود قرار بگیرد. لحن، رنگ، ترکیب بندی و شیوه ی اجرای پوستر مناسب با موضوع انتخاب شود."معلم،1368،ص 53"
در دهه 60 پوسترها ستاره‌محور نبودند و بیشتر به مضمون فیلم اشاره داشتند. در دهه 70 این موضوع کم رنگ‌تر شد و در دهه 80 کاملا از بین رفت. با کم شدن علاقه مردم به دیدن فیلم در سینماها و عوامل دیگر، پوسترهایی که در این دهه طراحی شدند به سمت ستاره‌ها متمایل بودند و چهره آن‌ها بخش بزرگی از پوستر را اشغال می‌کرد. 
ورود ابزار و امکانات فنی و پدیده‌ای به اسم فوتوشاپ طراحی پوستر را در سال‌های اخیر کاملا تغییر داده است.  متأسفانه هر چه جلوتر می رویم به تعداد ژانرهایی که به فضای طراحی پوستر وارد شده، اضافه می شود و کیفیت هنری آثار پایین می آید. فراگیر شدن این هنر جنبه‌های مثبت و منفی زیادی داشت. از جمله جنبه‌های منفی آن این است که روند پوستر از کنترل خارج شده و نتوانسته مسیر مشخص خود را طی کند؛ در این راستا فقط به عکس های بازیگران اکتفا کرده و هم چنین کپی از پوسترهای خارجی نیز به وفور یافت می شود.
از نظر بزرگان هنر، این هنر در ایران حمایت عام نداشته و پس از یک مقطع خاص دیگر دیده نشده؛ اگر بخش تجاری دوباره راه بیفتد و بخش فرهنگی هم در کنار آن باشد، شاید بتوان با نگاه دوباره‌ای به این هنر، به شکوفا شدنش کمک کرد. زمانی پوسترها مهم ترین وسیله تبلیغاتی برای سینما بودند اما حالا به حدی مهجور شده‌اند که دیگر کسی آن‌ها را نمی‌بیند و با دیدن‌شان برای دیدن یک فیلم و رفتن به سینما ترغیب نمی‌شود." مهرابی،1388، ص14- 28"
اکنون پوسترسازی در سینمای ایران با توجه به وجود دو طیف پوسترسازان بازاری و پوسترسازان هنری، دچار مشکلات و نقایصی درخور تامل می باشدکه مهم تر از همه، ابتذال و آسان گیری گروه اول و عدم توجه به جنبه تبلیغاتی از سوی گروه دوم است. پوسترسازان بازاری کم ترین توجهی به جنبه ی هنری کار نداشته و از نظر تکنیک ضعیف و فاقد خلاقیت هستند. گروه دوم که به جنبه ی گرافیکی کار از دیدگاه صرفا هنری توجه دارند، از بعد تبلیغی غافل مانده و به تهیه پوسترهای انتزاعی مشغول هستند. این گروه در تحریک حس کنجکاوی مردم و ترغیب و تشویق آنان نسبت به تماشای فیلم موفق نیستند. در این میان برخی تهیه کنندگان برای رفع این نقیصه ها دو پوستر برای فیلم شان سفارش می دهند؛ یکی پوستر بازاری برای جلب تماشاگران عادی و یک پوستر هنری برای انتشار در مطبوعات و جشنواره ها.
حال اگر روند فیلم های سینما ایران دهه 80 را در نظر بگیریم می بینیم که، افت نسبی کارگردان‌های مهم سینمای ایران در دهه 80 باعث شده تا کیفیت آثار اکران شده پایین بیاید و بدین ترتیب برخی از مخاطبان همیشگی سینمای ایران خیلی کم‌تر به سینما بیایند و به همین دلیل فیلم‌های ضعیف و بدون استاندارد فرصت این را پیدا کردند که بخش مهمی از حجم تولید و اکران را به خود اختصاص بدهند. در این میان البته سینمای ایران توانست با فیلم‌های درخشانی چون طلای سرخ (جعفر پناهی) و درباره الی (اصغر فرهادی) در جشنواره‌های بین المللی جوایزی کسب کند؛ اما این جوایز نمی‌تواند دلیل کافی بر موفقیت سینمای ایران در دهه 80 باشد. سینمای ایران در این دهه در محاصره فیلم‌های بدون کیفیت و اغلب کمدی قرار گرفت و کار به جایی رسید که گاهی تعداد فیلم‌های قابل بحث (و نه حتی فیلم‌های خوب و ماندگار) اکران شده در طول یک سال حتی کمتر از پنج مورد باشد. اما این شرایط که دو سه سال بعد از آغاز دهه شروع شد، در یکی دو سال پایانی دهه به مرور بهبود پیدا کرد. کارگردان‌هایی چون حسن فتحی (با فیلم‌های کیفر و پستچی سه بار در نمی‌زند) و به ویژه اصغر فرهادی توانستند آثاری ارائه بدهند که هم قابل تفکر و با کیفیت باشند و هم بتوانند با طیف وسیعی از مخاطبان سینمای ایران ارتباط برقرار کنند. این شد که طبقه متوسط رفته رفته توانست دوباره به سینمای ایران اعتماد کند و همین موضوع باعث شد فروش آثار بی کیفیت کاهش پیدا کند و سلیقه آسیب دیده مخاطبان به مرور ترمیم شود. بدین ترتیب کمدی‌های نازل ناچار به سوپر مارکت‌ها پناه آوردند و آن‌جا نیز توسط رقیب قدرتمندی چون قهوه تلخ (مهران مدیری) به حاشیه رانده شدند. تعداد فیلم‌های مطرح جشنواره اخیر فجر نشان می‌دهد که سینمای ایران دارد دوباره نیرو می‌گیرد و این روند می تواند در دهه 90 به نتیجه برسد. موفقیت‌های فراوان جدایی نادر از سیمین (اصغر فرهادی) در جشنواره‌ها و اکران داخلی و بین المللی و پرفروش شدن فیلم‌هایی چون جرم (مسعود کیمیایی) و ورود آقایان ممنوع (رامبد جوان) در ابتدای سال 90 نشانه‌های خوبی برای سینمای ایران هستند "پویان،1388، ص 43"
به طورکلی بررسی سیاست هاي فرهنگی کارگزاران نظام جمهوري اسلامی نشان می دهد که در طول دو دهۀ 1370 و 1380 همواره دو گفتمان اصول گرا و اصلاح طلب در تقابل با یکدیگر قرار گرفته و سیاست گذاران سینمایی هر دوره نیز به تأثیر از گفتمان سیاسی و فرهنگ سیاسی برآمده از آن در حوزة فیلم و سینما سیاست گذاري کرده اند. طرفداران گفتمان اصول گرا همواره بر پاسداري از ارزش هاي انقلابی، دینی، اخلاقی در سینما تأکید کرده اند و در مقابل مدافعان گفتمان اصلاح طلب به دفاع از ارزش هاي سیاسی  اجتماعی در سینما پرداخته اند.
براساس نتایج تحقیقات و بررسی هاي مورد اشاره در انجام پایان نامه هنر حاضر، مواجهه ی دو گفتمان اصول گرا و اصلاح طلب در طول دو دهه ی 1380و1370 همواره حالت تقابل و ستیز، و نه رقابت، با یکدیگر داشته اند. به عبارت دیگر، سیاست مداران و سیاست گذاران فرهنگی هر دو گفتمان همواره در حذف گفتمان طرف مقابل کوشیده و سعی نکرده اند با یکدیگر رقابت کنند. سیاست گذاري هاي سینمایی این دهه، غالبا تًقابل و ستیز طرفداران و مخالفان آن ها را در پی داشته، سبب بروز بحران هایی در عرصۀ سیاسی و فرهنگی جامعه شده است. همچنین توقیف برخی فیلم ها، فشار بر سینماگران و تهدید آنان، حمله به سینماها و برخی فیلم هاي در حال نمایش را می توان نشانه اي از تقابل و ستیز دو گفتمان اصول گرا، مبتنی بر پاسداري از ارزش هاي انقلابی، دینی، اخلاقی، و گفتمان اصلاح طلب، مبتنی بر حقوق اجتماعی و ارزش هاي جامعه ی مدنی، تلقی کرد.
بررسی ها در انجام پایان نامه حاضر همچنین نشان می دهد طرفداران هر دو گفتمان اصول گرا و اصلاح طلب همواره در توجیه سیاست هاي خود به«مردم» متوسل شده اند. آن ها بایدها و نبایدهاي خود را بایدها و نبایدهاي مردم تلقی کرده، ارزش ها و باورهاي خود را همان ارزش ها و باورهاي مردم دانسته اند. آن ها همچنین هرگاه از سیاست هاي یکدیگر انتقاد داشته اند،« مردم» را شاهدي بر ادعاي خود گرفته و با این استدلال که سینما با ارزش ها و باورهاي مردم هماهنگ نشده است، به سیاست هاي فرهنگی و سینمایی یکدیگر تاخته اند و گاه از« مردم » به واسطۀ سیاست هاي سینمایی دولت گذشته عذرخواهی کرده اند. منازعات فرهنگی و سیاسی دهۀ 1370 نشان میدهد هرگاه طرفداران گفتمان اصول گرا بر حفظ و پاسداري از ارزش هاي انقلابی، دینی، اخلاقی در سینما تأکید می کرده اند، دلیل آن را خواست و باور« مردم» دانسته اند. در مقابل نیز هر زمان که سیاست گذاران طرفدار گفتمان اصلاح طلب به دنبال تحقق ارزش هاي سیاسی  اجتماعی در سینما بوده اند علت آن را مطالبات و خواسته هاي« مردم » ذکر کرده اند . اما در واقع امر آنچه مردم و مخاطبان سینماي ایران خواستار تحقق آن در حوزة فیلم و سینما بوده اند، ترکیبی از ارزش هاي انقلابی، دین، اخلاقی و ارزش هاي سیاسی  اجتماعی بوده است."راود راد- اسد زاده،1389،ص29-25"