آکادمی و موسسه علمی پژوهشی ابن سینا

اهمیت و ضرورت انجام پایان نامه کارشناسی ارشد مطالعات فرهنگی حاضر

«... هیچ یک از پدیده ها یا محمل های فرهنگی نظیر ادبیات یا موسیقی یا هنرهای تجسمی و حتی خود زبان از این خاصیت که در شهر وجود دارد برخوردار نیستند: این خاصیت [که حادثه] در مکان های مختلف، که شاهد حوادث یا خاطرات متعدد بوده اند و همگی با همان هندسه ی مکانی ده ها و صدها سال پیش بر جای هستند، تکرار می گردد، قدرت زنده کردن تاریخ یک شهر، یک قوم و یک ملت را که وجه مهم و پرارزشی از خاطره ی جمعی آن ملت است پیدا می کند...»(حبیبی،282:1385).
در نگاهی به موجودیت کنونی تهران در مقام کلان شهری هم تراز با شهرهای بزرگ جهان، همواره با ضرورت دستیابی بر منطق تحولات و شرایط امکان تداوم این شهر مواجه خواهیم بود. زیرا عدم امکان توضیح روند شکل گیری تهران در مقام یک شهر با ویژگی خاص خود، منجر به تحقق توسعه ای بدون برنامه، مدیریتی ناکارآمد و شهری ناهمگون شده است. از این روی، خاص بودگی تجربه ی شهر تهران، وا می دارد تا بر خلافنگرش نظری و مدیریتی رایج در خصوص تهران؛مبتنی بر تصوری غیر تاریخی، مهندسی و اراده گرایانه، یک بار تهران را در تاریخ شکل گیری و تحولات آن به مثابه ی متنی هویت بخش و معنا بخش در نظر گیریم.تا به این واسطه امکان تبیین درون بودشهر را فارغ از الگو برداری و بدون نسبت با سنت های شهری دیگر در یک لحظه ی تاریخی تعیین کننده،محقق سازیم.
بحث در خصوص تهران از منظری جدید در پی توضیح معیارهایی برای شناسایی هویت جمعی شهر است. بر این اساس، واکاوی حافظه جمعی این شهر، به مثابه ی رویکردی که به نظر می رسد، امکان طرح مسئله یهویت شهر تهران را فراهم می کند، از هر حیث قابل توجه است. واقعیت این است که تهران همواره به واسطه «موقعیت مرکزی» خود حائز اهمیت بوده و هست، چنان که سایر نقاط را در سایه ی مرکزیت خود قرار داده و به این ترتیب تمایزی چشم گیر میان این مرکز با آنچه به مثابه ی پیرامون در کنار آن به مرور شکل گرفته است، به نظر می رسد. تهران در طول دوران شکل گیری خود، تحولات عظیم در هر دوره را در خود پذیرفته است. تاریخ تکوین تهران نشان می دهد، همواره در طول دوران متمادی از سوی دولت های وقت، سعی در محو نشان های دولت پیشین شده و تحولاتی بر آن تحمیل گشته که چندان مطابق با جریان فرهنگی و اجتماعی جامعه نبوده است، بنابراین پرداختن به ابعاد جمعی هویت متکثر تهران به مثابه ی مهم ترین معرفه ی ایران، از ضرورتی خاص برخوردار است. در واقع «چندگانگی و کثرت، نگرانی هایی را درباره ی تصویر کلی از شهر برانگیخته است که اندیشه های اجتماعی معاصر را به بازگشت دوباره به مسئله ی هویت سوق می دهد»(تاجبخش،29:1386). نظر به این که مطالعات انجام شده در مورد تهران، غالباً از جنبه ی صرفاً تاریخی، مهندسی شهرسازی،سیاسی و اجتماعی-اقتصادی بوده است، اتخاذ رویکردی فرهنگی راهی ست در جهت شناخت روند تداوم تهران به واسطه ی مطالعه ی تاریخ تکوین حافظه ی جمعی این شهر. «حافظه ی جمعی که اساساٌ نوعی بازسازی گذشته است، تصویر وقایع قدیمی را با باورها و با نیازهای معنوی زمان حاضر سازگار می کند. این بازسازی ممکن است به صورت تکه تکه باشد (چند مکان با یک خاطره متناظر باشند) یا به صورت متمرکز(یک مکان جایگاه چندین خاطره باشد). اما در هر دو حالت بازسازی گذشته به تحکیم هویت گروه کمک می کند. به این ترتیب جای یک جغرافیای حافظه در میان علوم اجتماعی هنوز خالی ست» (فیالکوف،40:1383). از سویی دیگر، کالبد، تجسم فیزیکی آرزوها، تمایلات و واکنش های انسانی ست و مطالعه روشمند آن، می تواند راهی باشد برای شناخت اهداف و انگیزه هایی که به آن شکل داده اند. می توان با کاوش نظام مند فرم، شکل، نقشه،کارکردهای بافت ساخته شده در شهر، منشا و شیوه ی تکامل، تغییر و در نهایت منطق تداوم شهر در طول زمان را توضیح داد. امکان توضیح شهر، راهی ست به سوی شناخت دلالتمندی ها و معنای آن و این تنها ابزار برای تحقق سیاست گذاری و برنامه ریزی شهری با هدف حفظ موجودیت شهر و دستیابی به تاریخ شهر است. 

هدف پژوهش

هدف از انجام پایان نامه کارشناسی ارشد مطالعات فرهنگی حاضر بازبینی تهران فارغ از رویکردهای رایج، از منظری فرهنگی و معنا شناختی ست تا بدین واسطه بتوان بینش عقیم مانده در این حوزه را به نحوی جبران کرد و به واسطه ی مفاهیمی خارج از حوزه ی صرفا مهندسی و برنامه ریزی شهری، واقعیت آن را قابل تبیین ساخت. مروری بر متون نگاشته شده و رایج در ایران در حوزه – مطالعات شهری- نشان می دهد که در فهم متعارف بانیان آن، همواره با خطاهای روشی و مفهومی بسیاری روبرو بوده ایم که این امر منجر به صورت بندی شکلی از نظام نظری و مدیریتی شده است که اساساً شهر را نه به منزله ی کلیتی معنا دار و نه در مقام یک مفهوم بلکه به مثابه ی عرصه ای فیزیکی و در دسترس می انگارد که هر گونه مداخله و مهندسی در آن را محق و امکان پذیر می شمارد. طرح های کلانِ شهری در قالب طرح های جامع و تفصیلی و نیز طرح های موضعی و موضوعی نمونه ای از این نگرش است. ادامه ی منطقی چنین نگرشی در حوزه ی نظر چیزی نیست جز تحقق شهری چند پاره با منظری ناهمگون و سلطه گر که همواره در سایه ی سنت های شهری ایران(مانند اصفهان ، شیراز، همدان...)، فاقد سنت و اصالت شهری ست و نیز در قیاس با شهر های مدرن غربی، به مثابه ی شهری در حال گذار به مدرنیته تلقی می گردد. چنین رویکردی نه تنها امکان تبیین ایجابی شهر را از آن سلب می دارد بلکه تداوم آن را در بی شکلی، فقدان تاریخ و نداشتن حافظه توضیح می دهد. از این روی شاید بتوان صرفاً با واکاوی یک مفهوم، بمثل مفهوم « شهر» - که موضوع تحلیلی پژوهش حاضر نیز هست-و دقیق تر شدن بر آن، محوری ترین کاستی ها و معضلات ِمنطقی و روش شناختی متداول در نظریه پردازی، پژوهش و مدیریت شهری را مورد مطالعه قرار داد.

جهت دانلود فایل کامل کلیک کنید

درصورت داشتن هرگونه سوال و یا نیاز به مشاوره در زمینه آموزش نحوه انجام پایان نامه کارشناسی ارشد مطالعات فرهنگی با ما در ارتباط باشید.